Dat het hier waait hoef ik waarschijnlijk niet meer te vertellen. Aan staat van de gebouwen op de dijk is te zien dat het hier altijd behoorlijk waait. De gevels zijn door het zand uitgeschuurd. Bij dit weer krijg ik zo het beeld voor me hoe een zeedijk in siberie er moet uit zien.
Geen foto van mij, ik dorste niet:
foto ©pillboxs:
Flaneren kan je het niet echt noemen wat we daar doen op de dijk, we bewegen ons voort in een desolate steenwoestijn. De zijde van de zee is afgezet met nadarafsluiting en er liggen grote steenbrokken en betonplaten op de straat als afscherming tegen de woeste kracht van de zee. Ons uitverkoren horecazaakje ligt helemaal op het einde van de dijk, nr 1, het begin dus eigenlijk.
Groot terras, door de ramen ontwaren we iets van verlichting. Binnen.
We kunnen er nog net bij. Grote open keuken waar drie dames druk in de weer zijn. Vijf tafels, vijf, alle volzet. Ik kijk toch richting één van de dames, ik vermoed "On a encore plein de place en haut" "Quatre personnes?", knikje van mijnentwege wachtend op het verlossende zinnetje, maar er volgt :"A la terrasse" "Merci bien"
Maar we keren op ons stappen terug.
Op het pleintje is een bar-brasserie "La Terrasse". Ze probeerde niet grappig te zijn, de dame van daarnet, zoveel collegialiteit had ik hier niet verwacht. Mooie zaak, leuke kaart. 'Specialité de la maison 'Welsh'. 'Un toast au jambon couvert de fromage fondu au four, un oeuf sur le plat complète le tout'. Onder het motto, je moet altijd iets van de streek geproefd hebben dat je nog niet kent ga ik voor de 'welsh complet', Esmoreit getuigd van nog meer moed want gaat voor de 'welsh du nord', avec des pommes de terre.
Zus haar vegetarische salade komt er eerst aan, een berg groente zo hoog als les deux caps samen. Ook niet zonder gevaar aan te beginnen, zeker als je light travelt.
"Les deux welsh?" Oh bon, valt dat even tegen zeg. Twee kleine ovalen kommetjes met wat lijkt op een ommelet, met daarin een dooier. Daarmee zal onze honger niet gestild zijn.
Buigen doet de massa, barsten niet. Gesmolten cheddar, centimeters dik. De eerste hap vult je maag stante pede. Gedaan honger, nu de rest nog binnen krijgen. "En ik heb dan nog patatten".
Helemaal onderaan een dun laagje toast beschermd door een filmpje hesp.
Het is misschien wat plastisch beschreven, maar met het ei op de plat er bij smaakt het echt wel. Alleen vermoed ik dat op z'n minst een jaar dieet op vijf minuten tijd teniet gedaan wordt.
Maar het belangrijkste is, geen honger meer, en krachten genoeg om de tweede cap te doen.
Als jullie in de buurt zijn, kan ik deze zaak alleen maar aanraden. Zeer vriendelijke mensen, lekker eten, mooi interieur. Zet vooral de stoel op het terras terug op zijn plaats. Dat blijkt daar de gewoonte te zijn. De stoel op de hoek van het terras waait steeds weg. Iedereen die er passeert duwt die terug op zijn plaats. We doen het dus ook, als blijk van inburgering.
Overigens charmante gebouwtjes net van de dijk weg, een impressie:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten