Cap Gris-Nez

Soms denk ik dat in Sint-Laureins de wegen ten einde lopen, het einde van het land. Maar wij hebben natuurlijk nog Nederland. Hier stopt het letterlijk op dit hoekpunt van Frankrijk, aan de ene kant de zee, aan de andere zijde de oceaan.

Uren zou ik kunnen in de verte turen,
ware het niet dat de tranen me in de ogen komen,
niet van emotie,
maar van de snijdende wind.

De schrale begroeiing verraad het macroklimaat.

 

Zicht op Wissant vanop Gris-Nez, met een woelig water er tussen.

 

 

De cap met wandelpad.

Weersta aan de verleiding om de warmte binnen te gaan opzoeken,
weersta aan "we gaan hier toch niet wandelen?"
weersta aan de scheermessen die dwars door je handschoenen aan je vingertoppen snijden,
weersta en doe boucle du cap.

 

Op de belvédères heb je wel een mooi panorama, maar op deze wandeling krijg je veel interessantere perspektieven. Het plan staat op de centrale bunker als je van de parking komt.

Frankrijk heeft zeer snel bijgeleerd in de aménagement van hun toeristische sites. Een zeer ruime parking dicht genoeg maar ook ver genoeg van de bezienswaardigheid. 'Vanuit de auto zien we het ook' is wel heel erg seventies. De wagens worden door de lage beplanting beschermd van het schurend zand, en een kleine wandeling via 'acces au site' brengt je naar waar het te zien is.

We doen eerst de vier 'points de vue' zonder te verdwalen deze keer, en zijn één van de weinigen die ons op het GRpad du littoral storten. De boucle staat netjes aangeduid, mis alleen die ene afslag aan de akker niet, of je komt in Le Havre uit.

 

Het wordt vrij snel avontuurlijker dan op de houten vlonders van daarnet.

 

 

Suivez le guide



 

Het is soms alsof de grond net weggeschoven is, en ik vermoed dat het dunne draaidje ons niet zal tegenhouden als we aan het schuiven gaan.

 

 

 

Het betere klimwerk

 

 

Zicht op het puntje van de cap met vuurtoren met onvermijdelijke taniapose (de enige die we namen deze vakantie)

 

 

 

We nemen de bocht landinwaarts.

Als je je hier omdraait, ligt de zee als het ware onder je.

 

 

 

 

Tuintje met panoramisch uitzicht.

 

 

 

Het wordt dreigend donkerder. We gaan richting hotel. Vanaf hier is een lange tijd langs smalle wegjes voor je terug op een autoroute bent. Vriendelijke landbouwers met vervaarlijke machines gaan un peu uit de weg, zodat je er net niet langs kan.

Is het? Ja toch wel, de witte vlokken vliegen keihard op onze voorruit. Het sneeuwt, we zijn is Frankrijk, en het is april.

"Is 't nog ver?"

 

Nog meer foto's