Een waarschuwing: als je ooit de twee caps wil bezoeken met de wagen, hou dan je portier stevig vast bij het uitstappen, een overgewaaide autodeur sluit nooit meer als tevoren. Ik dacht dat er in Duinkerke een stevige wind stond. Adembenemend uitzicht, letterlijk.
De horizon lijkt onscherp, maar volgens mij is dat opwaaiend water. Voor de rest lijken de foto's vredig. Maar de camera stil houden is een sport op zich, gelukkig zijn m'n pols en vingerspieren ook getraind. Een camera bedienen met handschoenen is niet echt handig maar bij dergerlijke polaire orkaankracht is er geen andere optie.
In de verte zie je Cap Griz nez, onze volgende halte als we tegen dan niet bevroren zijn.
Het GR-pad du littoral blinkt in de zon.
We gaan voor een strandwandeling.
Na een behoorlijk avontuurlijke afdaling kan je door een uitsparing in de rotsen hier het strand betreden.
Boldly going against the wind.
Zo goed als vertikale krijtwanden.
Archeologisch onderzoek.
De zee is nog ver af, maar schoenen en broek droog houden is voor sommigen moeilijk.
Het zand loopt zo van je weg.
'Er zat een steentje in m'n schoen'
Was de afdaling avontuurlijk, de beklimming bergop, tegenwind en de zon op de bolle.
Bovendien wil ik de familiereunie klepkes-flodder voor blijven. Ik snij de bocht af, daardoor wordt de helling alleen maar steiler en steek een tandje bij. Het voordeel is dat je dan geen kou krijgt.
Als mams ook boven komt, met beide handen het aangezicht weer in vorm duwend; "mun erte klopt".
"Het is maar als het niet klopt dat ge u moet beginnen zorgen maken" stelt Eulalie haar gerust.
Misschien toch even op krachten komen voor we naar de grijze neus trekken.
Nog meer foto's
Geen opmerkingen:
Een reactie posten