Dit reisverslag is in blogvorm, dus het recentste verslag staat eerst.
Wil je chronologisch lezen, klik dan op de respectievelijke hoofdstukken in de rechterkolom.
Ik hoop voor jullie evenveel genot tijdens het lezen als wij tijdens het reizen hadden.

zaterdag 4 mei 2013

Louvre-Lens

Onze laatste dag, en eigenlijk onze hoofdbestemming, het museum Louvre in Lens.
We wilden hier naar toe vanaf de opening. Een gebouw dat sowieso aanspreekt en collectie die je eigenlijk moet gezien hebben.

Het ontbijt was dit keer in de brasserie, maar voor de rest was het dezelfde start met de jus die je de dag voordien gekozen had, want de maître had het zo onthouden, ook al wilde je nu eens een jus de pamplemousse, je kreeg jus d'orange. Gisteren vond je dat ook het lekkerste.
Dezelfde riz condé, panna cotta en chicoreidik met mini boterkoeken en warm stokbrood.
We wisten wat ons te wachten stond, en wat onze maag aankon.

Maar Lens dus.
Een beetje een grijze buurt, met enorme voetbalstadia, met parkings waar je eindeloos rond rijdt zonder een andere auto tegen te komen.
Uiteindelijk kom je bij de parking het dichtst bij het museum. Een kleine wandeling brengt je tot de ingang.

 

De verlichting bekoort me al meteen. De kabel die zigzaggend over het betonnen wandelpad gaat.
Simpel maar net, och ja ik ben snel fan als iemand een beetje anders denkt.


De site van het museum beneemt me onmiddellijk de adem. Ik had al foto's gezien, maar kon met niet voorstellen hoe de werkelijkheid was. Ik ben ook verstomd hoe de omgeving me doet denken aan de wandeling op het strand van cap blanc nez. Het beton als zand, de strookjes gras als de stenen op het strand met kleine waterpartijen er rond. Het museum als de steile rotswand.


De toegang tot het museum is nog het gehele jaar gratis. Je krijgt een Ipad met koptelefoon en mediabegeleiding, gratis. Je bezoek dit museum op je eigen tempo. Ik denk dat we hier met ons vieren VIER uur hebben rondgelopen in de galerie du Temps. Poepsimpel maar o zo effectief.
Eén grote hal, lichtjes afhellend, met alle kunstwerken in chronologische volgorde, in drie geografische gebieden naast elkaar. De tijdslijn staat in de wand gegrifd zodat je met één oogopslag ziet waar je bent. Bovendien krijg je via je Ipad de nodige info waar je maar wilt. Je loopt werkelijk én virtueel door de hal. Allemaal tesamen maar toch iedereen afzonderlijk. Een fantastisch holistische ervaring.


De opzet is zo eenvoudig dat je je afvraagt waarom niemand hier vroeger heeft aan gedacht.

We beginnen in Egypte


En deze stier - schenkkan doet me zo aan le Corbusier denken. Dit keramiek is me de reis alleen al waard.


En dan zie je hoe hedendaags ze in de oudheid bezig waren. Beeldjes bestaand uit afzonderlijk bewegende delen, in verhoudingen waar Picasso jaloers zou van worden.

Onderweg genieten we allemaal


Het is ook bevrijdend om anderen te zien opgaan in de cultuur.


Het materiaalgebruik van het gebouw is bijzonder, het gebouw is er maar wil er niet echt zijn. Je ziet het nooit echt, de kunstwerken spelen de hoofdrol. Het gebouw zorgt voor het ideale licht, de meest neutrale setting. Zelfs ik ga helemaal op in de architectuur.


Fantastisch ook hoe intiem je met een kunstwerk kan worden. Je loop hier met een hoop volk rond. Toch kan je ongelooflijk dicht bij het werk zelf komen. Je kan echt binnentreden in het kunstwerk, geholpen door de gids die je auditief meevoert.


Ik ben ook bijzonder blij dat architect Eduard Mansart hier een bijzondere plaats krijgt. Wie weet, ooit. Enfin.


Ook de andere gedeelte van het museum zijn interessant

Maar de bibliotheek verdient een speciale vermelding. Als we ons hier laten gaan zijn we vandaag niet meer thuis.


Deze bib alleen al was de entreeprijs meer dan waard. Och ja, het was gratis.

De site verbergt niks van z'n verleden.


Nog maar eens een plaats waar we beslist moeten terug komen.
We zijn zodanig onder de indruk, en zodanig ondergedompeld geweest in cultuur, zodanig outgegaan with a bang, dat we wat nog gepland stond laten voor wat het was en gewoon naar huis rijden.
Dit was het wel, qua hoogtepunt kan dit tellen.
Dit is het beste museum dat ik ooit bezocht heb. Een waar je eigenlijk niet weg van wil. Een waar je voelt dat je gevoed wordt, waar zoveel te ontdekken is zonder enige mufheid, saaiheid of moeheid.

Het is een mooi sluitstuk van onze driedaagse uitstap. Hoogtepunt na hoogtepunt, daar waar we het nergens verwachtten. Voor dit museum waren mijn verwachtingen het hoogst maar nooit had ik durven verhopen dat dit zo boeiend zou zijn.

architectuur: SANAA architects
museum: Louvre Lens
nog meer foto's

vrijdag 26 april 2013

La Coupole

Oorlog.

Ik had hier niet echt zin in, de groene gids heeft een sterretje geplaatst naast Bunker van Eperlecques.
De rest van het gezelschap vroeg mij, "En waar gaan we nu naartoe?" op licht afkeurende wijs. Veel meer dan een 'bunker' kon ik niet antwoorden. Want dat er ook een 3D-planetarium gebouwd was, durfde ik al niet meer zeggen, zeker niet omdat ik het programma bekeken had, en die namiddag vertoonde men daar 'Monstres des Mers 3D'.

Het is pas als je midden het bergmassief, tussen de bomen een enorme koepel ziet, dat je een eerste keer beseft dat we hier niet zomaar een bunker op het programma staan hebben.


Dit is een megalomaan nazi project, een stokageruimte en lanceerbasis voor V2 raketten om Londen te vernietigen. De raketten worden langs spoorlijnen vanuit Duitsland de basis binnengebracht, en kunnen op verschillende plaatsen gelanceerd worden.
Uiteindelijk is hier geen enkele raket afgevuurd. De site werd massaal door de geallieerden gebombardeerd zodat de Duitsers het plan tegen het einde van de oorlog toch maar afvoerden.
Tijdens het bezoek wordt duidelijk hoe dicht we tegen een totaal andere wereld gestaan hebben.


Via een ondergronds gangenstelsel kom je in het centrum onder de koepel. Het volledige complex werd uitgehouwen uit de rotsen, de wanden werden tussen een bekisting en de rots volgestort met beton.
Na de bombardementen van juli 1944 werd de bunker afgesloten, en bleef hij onbereikbaar, ongebruikt, gewist uit het geheugen tot in 1997 de site werd omgevormd tot historisch herinneringscentrum.


Via je koptelefoon hoor je nederlandstalige geluidsfragmenten bij wat je ziet.
Het verhaal van de deportatie en jodenvervolging kan niet genoeg verteld worden.


Door de gangen weerklinkt af en toe het alarm, je hoort bommen vallen. Het licht valt af en toe uit.


Eens je in het centrum bent neem je de lift naar de bovenste verdieping net onder het koepelgewelf.
Er worden twee films vertoont, naargelang het parcours dat je wil volgen. Bekijk die film toch maar, onthutst waren we. Je denkt het verhaal te kennen. Maar toch.
Het circuit REX toont de evolutie van V1 over de atoombom naar de ruimtevaart, de merites van Wernher von Braun.
De V1


De V2 of de A4 raket.


De motor van de V2



Little Boy, de bom op Hiroshima


Een uitgebrande motor.


De lens van de camera in een spionagetoestel.


Een beeld op een deel van de koepel.


Van V2 tot saturnusraket en ariane

De spoetnik, ocheere, op ware grootte.

Als je even in de buurt bent,
ga hier toch maar even naar toe.
Indrukwekkend en aangrijpend.
http://www.lacoupole-france.com/

meer foto's


woensdag 24 april 2013

Le Marais Audomarois

Een vijf km ten noorden van Saint-Omer likt een moerasgebied dat vanaf de 7e eeuw werd in gebruik genomen door de monniken van Saint-Bertin.
Door het aanleggen van kanaaltjes kwam een heel vruchtbaar gebied vrij voor groententeelt. Nog steeds worden de watergangs bevaren met brede platbodems.
Interessant natuurgebied, waar we ons thuis wanen, en een deel aangelegd met paden, brugjes, observatiehut en gelukkig een trekveer.


Een ruime parking op wandelafstand van het natuurgebied aan La Maison du Romelaëre (Rue du Romelaëre, Clairmarais). Langs een aangelegd wandelpad kom je in het midden van het natuurgebied.


Niet twijfelen als in het *centrum* van Clairmarais afslaat in de Rue du Romelaëre, gewoon doorrijden. Wegwijzers staan er niet, blijkbaar zien ze dat hier nog niet echt als toeristische topattractie, maar de weg loop recht naar de parking.
Ons ontbijt is ondertussen wel al verteerd, maar we hebben nog wel een snee brood en ... *pompelmoezen* mee van thuis. IJsberend, niet van ongeduld maar van de kou, nemen we wat energie. Het is middag en 'la maison' zet zijn deur pas open om 14.00 u.
Het is pas als we de wandeling inzetten dat we zien dat hier ook mooie een schuur met picknicktafels én toiletten staat. Misschien nog een tip, gebruik dit sanitair toch maar, want straks wandel je konstant naast, op of in het kabbelende water, wat altijd stimulerend werkt.

Ze zitten al op ons te wachten.

Moet een prachtige streek zijn om te bezoeken als het warm is.




 
De zon komt er af en toe door.

Vanuit de observatiehut kan je de trekvogels observeren.
De wind giert door de kieren van de stekdonkere hut. Als je de luiken open doet bevriezen je vingers aan je verrekijker of fototoestel.
- Ontwerptip: denk ook eens aan zo'n toestellen met ingebouwde handverwarming -




De terugweg loopt voor een deel over hetzelfde parkoers, met hier een ophaalbrug. Later splits de weg, en geraak je van de kandans van de stappen op de loopplanken af. Het geluid van je eigen stappen op het hout is het enige de de rust in deze stille omgeving verstoort.



De stammen van deze 'mangrove'achtige begroeiing wordt afgegeten door de schapen, zo zorgen zij voor het behoud van de veelzijdige vegetatie in dit gebied.

Een trekveer brengt ons op het einde terug naar de start van de wandeling.


We hoeven zelf niet te trekken, we worden geholpen door de superviseurs bij een groep kinderen op schooluitstap.

kaartje van onze wandeling:


Je kan hier in de buurt nog een boottrip doen in dit moerasgebied, maar we hebben nog een afspraak met de geschiedenis.

Meer foto's