Allemaai mooie gedachten maar krijg ons vier dan maar eens samen in de auto. Dat niemand achter ons had ik toch niet zo letterlijk genomen, want de getijden, die hou je niet tegen. Ik zag ons al op het strand, tegen de witte krijtrostsen geklampt kermend tegen de guren polaire stomwind van de met algen bedekte reuzekeien afgleidend " 't is toch altijd avontuur als wij op reis gaan"
Ik verstoor de ochtendrust in de wagen niet met m'n donkere gedachten als we in Duinkerke aankomen en ik de omgeving niet echt herken. Ik had me nochtans voorbereid. De site van l'université du littoral opal staat op MIMOA, en met google streetview zag ik dat daar al wat was bijgebouwd. Ik dacht dat de universiteit op de kade stond, blijkt dat ze daar nog een rits gebouwen voorgeplant hebben.
Geparkeerd op een overschilderde mindervalideparkeerplaats.
Een ochtendwandeling?
Bah ja.
Tot het portier opensmakt.
Man, man, man wat een wind!. En koud! "Wat dacht je, thuis is het niet koud genoeg, we gaan iets zuiders?"
Als we aan de site aankomen, is de brug open of dicht zoals je wil. Blijft gelijk, we kunnen er niet over, even in de tocht blijven staan.
Ze doen hier wel moeite voor die studenten, het ene nieuwe gebouw na het andere.
Het hoofdgebouw is van 1998. Ondertussen is datzelfde gebouw al uitgebreid, staat er een nieuwe bibliotheek, een restaurant, studentenhuisvesting, onderzoekscentrum, sportcomplex.
Tegen dat ik de straat over ben, ben ik het gezelschap al kwijt. Waarschijnlijk zo vlug mogelijk binnen. Ik neem nog wat foto's, buiten.
De bib.
Huisvesting
Het binnenplein overdekt met een zonnewering wordt duchtig als parkeerplaats gebruikt. Vanop de brandtrap zie ik vele studenten op pc's aan het werk. Helemaal boven sta ik voor de deur van een professeur. Hij stelt zich geen vragen, of wel, maar hij stelt ze mij niet, dat is het voornaamste.
Ondertussen die voordeur maar eens zoeken. Van op de verdieping wordt ik al toegezwaaid. Die zijn ook blij me terug te zien.
De traphal:
Het valt wel op dat het binnen warm is, heel warm in vergelijking met de gevoelstemperatuur op de kades.
Ah tiens, het binnenplein met de trap van daarnet. Leuk.
Het oorspronkelijke blok uit 1998.
We zijn mekaar weer kwijt. Ik wandel tot aan de auto en terug. Net voor ze me een sms sturen vinden we elkaar in de traphal terug. Laten we maar doorrijden naar le Cap Blanc-Nez, terwijl ik naar het water kijk.
Het restaurant.
Een frisse bloemenweide voor het onderzoeksgebouw, witte krokussen en hier en daar, juist ja, een rode tulp.
UCLO op archiblog.be
Nog meer foto's
Geen opmerkingen:
Een reactie posten